Orthomoleculaire therapie werd populair in de jaren ’60 door de Nobelprijswinnende scheikundige Linus Pauling. Hij geloofde dat de juiste moleculen, in de juiste hoeveelheden, het lichaam konden ondersteunen om optimaal te functioneren. Pauling introduceerde het idee dat ziekten het gevolg zijn van tekorten of onevenwichtigheden in voedingsstoffen die kunnen worden gecorrigeerd met supplementen en gezonde voeding.